Doğukan Manço: “O Travmayı Paylaşmak Hayatımı Değiştirdi”…

Şarkıcı Doğukan Manço, 12 gün boyunca bulunduğu afet bölgesinden geldikten sonra yaşadıklarını, hislerini ve izlenimlerini anlattı. Habertürk HT Stüdyo ‘da konuşan ünlü müzikçi “O Travmayı Paylaşmak Hayatımı Değiştirdi” dedi. İşte Doğukan Manço ‘nun o açıklaması…

Doğukan Manço: “O Travmayı Paylaşmak Hayatımı Değiştirdi”…

Kahramanmaraş merkezli felaket tüm memleketimizi yasa boğarken, birinci saatlerden bu yana ünlüsü ünsüzü pek çok kişi, istekli olarak afet bölgesine giderek yardım çalışmalarına katıldı. O ünlülerden biri de Doğukan Manço. Barış Manço ‘nun sanatçı oğlu…

20 Şubat Hatay Depreminede Yakalandı!…

Bireysel olarak afet bölgesine gidip yardım kurumu ve kuruluşlarıyla birlikte koordineli bir biçimde yardım çalışmalarına katılan Doğukan Manço, 20 Şubat’ta meydana gelen Hatay merkezli sarsıntılara de yakalandı. Doğukan Manço, 12 gün kaldığı afet bölgesinde yaşadıklarını ve izlenimlerini Habertürk HT Stüdyo ‘da anlattı…

• HT Stüdyo’ya beğenilen geldin. Nasılsın? Nasıl hissediyorsun?
  “Günün kaidelerine alışmaya çalışıyorum.”
• Afet bölgesine gittin, geldin. Uzun bir mühlet de oralarda kaldın. Bize neler anlatmak istersin?

“Olayın hoş yanları da var üzücü yanları da var. İkisine de değiniriz. Orada televizyondan, medyadan da uzak kaldım. Zira elektrik olmadığı için yönetimli kullanmam gereken bir telefon vardı. Bir de çok sabit bahisleri görüyordum. Saatlerce tıpkı mevzuyu görüyordum ancak benim orada bir saat içerisinde yaşadığım çok daha fazla olay oluyordu. O yüzden benim gördüğümle, televizyonlardan izlediğim ortasında natürel ki olumlu – olumsuz farklılıklar var. Ben afet bölgesinde rastgele bir enkazda çalışmadım, gidiş maksadım o değildi. Zira profesyonellerin yapması gerekiyordu. ‘Sürdürülebilirlik açısından ne yapabilirim, ne kadar gözlemleyebilirim, ne kadar ulaşabilirim, bağlarımı ne kadar kullanabilirim?’ derken şunu fark ettim; ben bir yere gidiyorum, yola çıktım lakin nereye gidiyorum? Neyle karşılaşacağım? Ne yapacağım? Misyonlar bitmedi. Gemide çalışmak üzere. Gemide hiçbir vakit iş bitmez. Ben de oraya gittim ve vazife bitmedi, daima yapılacak işler vardı. Akşam oluyor ve ‘ben bugün yardım edemedim, eksik yaptım bir şeyi’ diyorsunuz. Ne yaparsanız yapın, oradaki insanları, oradaki hayat halini gördükten sonra yetemiyorsunuz. Biz ikinci travmayı yaşayan insanlarız ancak televizyondan baktığımızla birebir gördüğümüz ortasında şöyle bir fark var; bunu şuur olarak biliyoruz lakin anlamak öbür bir şey. Depremzede yoksul değil fakir değil yabancı değil. Senin – benim gibi… Başına bir afet gelmiş bir insan ancak dışarıdan onun çaresizliği birçok kimsenin gözünde farklı algılanabiliyor. Bunu da nereden biliyorum? Yapılan yardım formundan. Mesela, gönderilen kıyafet formlarından. Bunların hepsiyle karşılaştım o yüzden kendini daha da çok o insanların yerine koyuyorsun. Bu farklılığı gördüm. Bu herkes için geçerli değil lakin o insanın senden benden farksız olduğunu oraya gidince daha net görüyorsun.

“Çok Konforlu Bir Hayat Yaşıyoruz…”

…….Çok konforlu bir hayat yaşıyoruz. Herkesin konutu var, herkesin konutunda buzdolabı var, yatağı var… Bu türlü bir medeniyette yaşıyoruz lakin bütün bunlardan arındığın vakit sudan çıkmış balık üzere oluyoruz, bütün gücün gitmiş oluyor. Paran konutta kalmış, cüzdanın konutta kalmış, telefonun, şarj aletin, kıyafetlerin, anıların, babandan, anneannenden kalmış son fotoğraflar, onların anısı, her şeyini kaybetmişsin. Bu yoksulluğa geçiş üzere bir şey değil, elinden her şeyin bir anda, bir gecede alınması. Ve sen o bölgeye o insanın travmasından hisse almaya gidiyorsun. Bu sende kalıcı olacak. Ben oraya giderken bu hissesi kendime aldım, bunu kabullenerek gittim. Televizyondan izlemek üzere değil. Ben yalnızca 84 milyon vatandaştan bir kişi olarak, birazcık daha sesini duyurabilen bir insan olarak benim üzere insanlara öncülük etmek, bir biçimde onların sesini duyurmaya çalışmak, muhtaçlık listesi varsa tahminen etrafımdaki 10 şahsa değil de bu sayede 100-200 bireye ya da 1000-2000 bireye ulaştırırım mantığıyla gittim. Özcesi çok farklı olaylarla karşılaştım…”